Monument voor positieve polarisatie
Een sculptuur in de vorm van een toren van twintig meter hoogte met een basis van vier op vier meter. De toren heeft de structuur van een vierkante pagode. De keuze van de titel maakt duidelijk dat de beleving van het kunstwerk belangrijk is, een ontmoeting tussen zwart en wit is geen statisch gegeven, maar een proces dat zich in het kunstwerk laat ‘vermoeden’ en die mogelijks een voortzetting vindt in de toeschouwer. Het gaat over de ontmoeting van tegengestelden die zonder hun eigenheid op te geven samen de wereld vorm kunnen geven. Ik zou het positieve polarisatie willen noemen, een term die (nog) niet bestaat.
Het werk gaat ook over de scheidingslijn tussen de dingen, in dit geval de verticale scheidingslijn tussen het zwarte deel van de toren en het witte deel. Deze lijn is zichtbaar maar toch ongrijpbaar. Waar eindigt iets en begint er iets anders? Waar eindigt onze binnenwereld en waar begint de wereld buiten ons en hoe ontmoeten die elkaar? In die zin stelt het werk het Westerse dualiteitsdenken in vraag. En tenslotte is het ook een monument over het leven en de dood, de ultieme scheidingslijn, het eeuwige mysterie dat ons allen aanbelangt.
Ik draagt dit werk op aan mijn vriend Johan Vaneessen, oprichter van LeffingeLeuren en aan mijn vader, kunstenaar Raphaël August Opstaele, die beiden begin 2018 overleden zijn.